نعمت توبه از آن دست نعمت هایی است که نصیب همه می‌شود.مهم آنست که چه کسی در زمان مناسب استفاده کند. استغفار باید همواره همراه با مراقبه نفس باشد یعنی سعی بر آن شود که بعد از بیداری انسان و توبه از گناهی، تکرار آن را برای خود غیر ممکن سازد. در امر توبه انسان نباید دچار تسویف شود زیرا کسی از لحظه بعد خود خبر ندارد که بداند آیا فردا هم امکان توبه هست یا نه.تسویف یعنی به تاخیر انداختن توبه یعنی امروز و فردا کردن. توبه واقعی توبه‌ایست همراه با جبران گذشته. اگر حق الله و حق النفس برگردن دارد قضا بجا بیاورد و از آن مهم تر اگر حق الناس برگردن دارد حتما باید جبران شود.

کتاب «ناودان آسمان» شرح نامه شانزدهم از نامه های عرفانی عارف پارسا،مرحوم آیت الله سعادت پرور است که پیاده شده از بیانات حجت‌الاسلام وزیری‌فرد در شرح این نامه است و حاوی مطالبی مفید و راهگشا در باب استغفار برای علاقه‌مندان سیر و سلوک به سوی حضرت حق است.

در برشی از کتاب می‌خوانید:

انسان هیچگاه از توبه جدا نمی شود. این گونه نیست که الان توبه ای بکنیم و سی سال بعد توبه ای دیگر خیر روز به روز، ساعت به ساعت و بلکه لحظه به لحظه باید توبه کرد؛ زیرا در هر ساعتی که پیش می آید مرتکب گناهان ریز و رست میشویم بسیار پیش می آید که مبتلای به شرک جلی و خفی میشویم کلام اخر در مورد توبه این است که تائب باید به رحمت خدا امیدوار باشد. ما حق داریم از گناهانمان بترسیم ولی حق ناامید بودن از رحمت پروردگار را نداریم وقتی توبه میکنیم باید بدانیم که «انه هو التواب الرحیم» باید بدانیم که اول او به سوی ما توبه میکند؛ به این معنا که در ابتدا اوست که به ما توفیق توبه میدهد، بعد ما توبه میکنیم و سپس دوباره اوست که به سوی ما توبه میکند و توبه ما را می پذیرد.