ویژه‌نامه‌ی «آینده ایران» از جمله شماره‌های تحلیلی روزنامه فرهیختگان است که به سردبیری مسعود زعیم‌زاده و دبیری سید جواد نقوی منتشر شده است.

این ویژه‌نامه، در بستر فراز و فرودهای سال‌های اخیر، از وقایع ۱۴۰۱ گرفته تا انتخابات ۱۴۰۳ و پس از آن، با دغدغه‌ی ارائه‌ی تصویری دقیق و تحلیلی از وضعیت سیاسی کشور تهیه شده است.

یکی از نقاط قوت این مجله، جامعیت گفتمانی آن است؛ یعنی تلاش کرده تا از دیدگاه‌ها و تحلیل‌های کارشناسان و چهره‌های فکری با گرایش‌های مختلف بهره ببرد. در این مجموعه، اساتید دانشگاه، روزنامه‌نگاران و فعالان فکری هر کدام توصیف خود از وضعیت سیاسی کنونی را ارائه می‌کنند و در کنار آن، پیشنهادها و ایده‌های کلانی که برای آینده‌ی ایران در ذهن دارند، با خواننده در میان می‌گذارند.

ویژه‌نامه‌ی آینده ایران تلاش کرده با وفاداری به منافع ملی، در چارچوب گفتمان انقلاب اسلامی، فضایی باز برای بازنمایی ایده‌های متنوع اما همدل با پیشرفت ایران فراهم کند. تمرکز بر نقاط مشترک میان اندیشه‌های گوناگون، از دغدغه‌های اصلی این ویژه نامه است.

در این مجله، تحلیل‌هایی از چهره‌های مختلف می‌خوانید؛ از حسین صفارهرندی، پرویز امینی، عباس سلیمی‌نمین و احمد رهدار گرفته تا عباس عبدی، محمدجواد کاشی، محمدرضا تاجیک و شماری دیگر از تحلیل‌گران باسابقه و چهره‌های جوان‌تر.

چرا باید این مجله را بخوانیم؟

اگر می‌خواهید تصویری دقیق‌تر و همه‌جانبه‌تر از وضعیت سیاسی و اجتماعی امروز ایران داشته باشید، و به‌دنبال پاسخ این سؤال هستید که در کدام مسیر باید حرکت کرد تا منافع عمومی و ملی به بهترین شکل ممکن تأمین شود؟، این ویژه‌نامه با تحلیل‌های متنوع، فرصت خوبی برای تعمیق نگاه‌تان فراهم می‌کند.

مطالعه‌ی این ویژه‌نامه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این مجله برای همه‌ی دانشجویان، طلاب، پژوهشگران و علاقه‌مندان به مطالعات سیاسی و اجتماعی توصیه می‌شود.

اگر دغدغه‌ی «ایرانِ امروز» و «آینده‌ی آن» را دارید، این ویژه‌نامه برای شماست.

برشی از مجله:

ایران امروز قدرتمند است و امیدها و امکانات بسیاری برای قوی‌تر شدن دارد. اما یکی از مهم‌ترین موانع قدرت برای کشور ما ناتوانی مسئولان برای خلق و تثبیت قدرت است. امکانات متنوع و فراوانی اعم از سیاسی، فرهنگی، اجتماعی جغرافیایی، هنری و.... که اصلا گاهی در نتیجه سیاست‌های برون مرزی کشور به وجود می‌آید، به دلیل فقدان راهبرد روشن کلان، هدر می روند و به تثبیت قدرت و ایجاد منافع کلان ملی نمی انجامند و این باعث می شود که خود آن سیاست ها هم زیر سؤال روند.