کتاب «110» یک‌صدو ده فضیلت از مولی‌الموحدین امیرالمؤمنین علی‌ابن‌ابی‌طالب(علیه‌السلام) است.

شنیدن، خواندن، گفتن ذکر فضلیت‌هایش لذت نوشیدن شهد عسل را دارد. کسی که خدا در وصفش آیه‌هایش را ترتیب داده. کسی که رسول خدا ننشستند و قیام نکردند، مگر به ذکر فضیلت او سخن فرموند. آری از ابتدا تاریخ اگر شروع نیم نام او بوده. هر چه بیشتر پیش می‌رویم بیشتر میفهمیم که شناخت او سخت‌تر از آن چیزی که فکر می‌کردیم. مرد نخلستان‌های مدینه را اولین مرد مسلمان امت می‌دانند. شمشیرش جز به حق از نیام خارج نشد، اما به هنگام دست به قبضه بردنش، قبل از برخورد تیغش به پیکر دشمن،کفار و منافق جان از تن‌شان خارج می‌‌شد. نام او در لحظه لحظه تاریخ اسلام می‌درخشد. گویی اسلام یعنی او و او یعنی اسلام. پیامبر از غار حرا پایین نیامده، او مسلمانش می‌شود. شعب ابی‌طالب محل امتحانی است که صبر او را بعدها ضرب‌المثل کردند. شب هجرت او با شجاعتش یار واقعی پیغمبر شد، نه آنکه در غار از ترس دندان‌هایش برهم می‌خورد. صوت آسمانی که آمد همه مردترین مردها و بهترین شمشیرها را شناختن. هم کفو زهرای اطهر(سلام‌الله‌علیها) بودن، خود از الطاف الهی‌است. غزوات و سرایا بی او یعنی هیچ، یعنی فرار فلانی‌ها روی کوه، یعنی ترس و دلهره. او که بود نام‌آورترین دشمن را به خاطر رضای خدا، اول ارشاد می‌کرد و بعد از دم تیغ می‌گذراند . آری اگر تمام درختان عالم وجود قلم شوند و تمام آب‌های زمین جوهر و تمام انس و جن و ملائک کاتب، به قطع نتوانند قطره‌ای از اقیانوس بی‌کران و بی‌انتهای فضائل او را بنویسند.

برشی از کتاب 110 را می‌خوانیم:

امر خطیری بود. تهدید بود و اعلام برائت. ده آیه ابتدایی سوره توبه نازل گشته بود. رسول خدا ابوبکر را مأمور ساخت تا آن ده آیه را بر اهالی مکه بخواند ابوبکر مهیا شد و راهی مکه در دل بیابان از نظرها ناپدید شد ساعتی نگذشته بود که پیامبر علی را فراخواند و فرمود: «به سوی ابوبکر راهی شو و هرجا او را یافتی آن آیات را از او بگیر و خود بر مردم مکه بخوان علی ، چون همیشه، بی درنگ در طاعت امر رسول برآمد و به راه افتاد در جحفه ابوبکر را دید و آیات را از او گرفت. ابوبکر ناراحت و غمگین، سربه زیر به مدینه برگشت و به محضر پیامبر رسید و گفت: «آیا آیه ای در مورد من نازل شده بود که توفیق این مأموریت از من سلب شد؟ پیامبر از او دلجویی کرد و فرمود: «نه، اما جبرئیل بر من وارد شد و مرا باخبر ساخت که این امر خطیر جز به واسطه من یا کسی که از من باشد انجام نخواهد شد.