کتاب زندگی من و دو داستان دیگر اثر آنتوان چخوف، ترجمه جهانگیر افکاری از نشر امیرکبیر می‌باشد. چخوف یکی از مشهورترین نویسندگان روسی است که در این اثر، روانشناسی شخصیت‌ها و روابط انسانی را با نگاهی دقیق و موشکافانه بررسی می‌کند. چخوف با قلمی موجز و نافذ، دنیای درونی انسان‌ها و پیچیدگی‌های رفتاری آن‌ها را به تصویر می‌کشد و با نگاهی عمیق‌تر به زندگی روزمره و چالش‌های اجتماعی، خواننده را به تأملی جدی دعوت می‌کند.

داستان زندگی من، یکی از برجسته‌ترین داستان‌های این مجموعه است که در آن چخوف به دوران پس از قتل آلکساندر دوم و فراگیر شدن فقر در روسیه پرداخته است. او با قلمی غمگین و همراه با امید به تغییر، شرایط دشوار اجتماعی را به تصویر می‌کشد. این داستان علاوه بر اینکه حس بدبینی و تلخی آن دوران را به خوبی منعکس می‌کند، به امیدهای نهفته در دل انسان‌ها نیز اشاره دارد.

ترجمه دقیق و هنرمندانه جهانگیر افکاری، روح اصلی اثر چخوف را در زبان فارسی به خوبی منتقل کرده و علاوه بر دقت در ترجمه، احساسات عمیق متن را نیز به‌خوبی منتقل کرده است.

کتاب زندگی من و دو داستان دیگر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

افرادی که علاقه‌مند به ادبیات کلاسیک روس، روانشناسی شخصیت‌ها و تحلیل روابط انسانی هستند، پیشنهاد می‌کنیم. این کتاب گزینه‌ای مناسب برای کسانی است که به داستان‌های عمیق و تأمل‌برانگیز علاقه دارند.

در برشی از کتاب زندگی من و دو داستان دیگر می‌خوانیم:

نزدیکی های منزل ما دست اندار کار ساختمان راه آهن بودند. روزهای تعطیل یک دسته لختی و پاره پوش که اسمشان را قطار گذاشته بودند و همه ازشان واهمه داشتند در شهر پرسه میزد بسا میشد که ژنده پوشی را با چهره خونین و سر برهنه به کلانتری میکشیدند و در سماور یا پیراهن شسته تری را به عنوان دلیل قطعی جرم پشت سرش می آوردند.

«قطار» معمولاً در جلوی قهوه خانه ها و بازارها ازدحام داشت. مشروب و خوراک می خوردند به هم فحشهای زشت میدادند و بیخ گوش هر زن سبکی که رد می شد سوت تند میکشیدند صاحبان میخانه برای سرگرمی این لشهای پر اشتها به سگها و گربه ها ودکا میدادند به دم یکی جانفتی می آویختند و سربه سرش می‌گذاشتند تا عصبانی بشود حیوان در خیابان می دوید و از صدای حلبی جانفتی به زوزه می افتاد؛ به تصور اینکه جنی شده دوان دوان از شهر دور میشد به کشتزارها پناه میبرد و خسته و مانده آنجا می‌افتاد. چند تا سگ در شهر بود که همیشه دمشان را از لای پا گرفته می‌لرزیدند. مردم می گفتند این‌ها چون تاب این شوخی را نداشته‌اند دیوانه شده‌اند.