روضه خوانی آیینی کهن است که برای هر سوگ بر دل نشسته در ایران انجام می‌شود، در هر روضه حجم وسیعی از احساسات، اندوه، و معرفت نسبت به آن عزیز از دست رفته تداعی می‌شود و کمی از بار غمش را زمین می‌نهیم و در این اثر قرار است این سنت ستودنی را برای شهدایی بررسی کنیم که داغشان هرگز سرد نشد و هربار تکرار مرثیه حر و حبیب و وهب و زهیر و... شعله را از ابتدا به جان روضه‌خوان و مستمع می‌افکند.

اما این جملات گویی که در ادامه سخنرانی آغازین مجلس باشد، زیباترین و کامل‌ترین بخش آن می‌شود؛ شبیه به یک برهان مجسم عزم و ایمان را در جان انسان برمی‌انگیزد.

برای همین سیدعلی‌اصغر علوی در این اثر به بیان شیوه صحیح روضه خوانی برای اصحاب عاشورا و برکات و لزوم آن پرداخته است و در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

((هیچ تاریخی نیست که این‌گونه به انسان، احساس زندگی و تازگی دهد! تاریخ با کهنگی و غبار فراموشی هم‌زاد است، اما شگفتا کربلا و روضه‌هایش رونق و شکوه و جلال و جلایی دارد دیدنی و وصف‌ناشدنی! کافی است یک شب مهمان روضه‌هایش شده باشی و زلف تو را به آستانش گره زده باشد... آنگاه بی‌هیچ دلیلی احساس می‌کنی روضه‌ها نه سخن دیروز و یا حتی امروز که سخن فرداهاست!))