گاهی فراموشی، اتفاقی است که خیلی خطرناک می‌شود؛ همان وقت که اسوه زندگی‌ات، امیدروزهای بی‌پایان سختی‌ات و کسی که همواره به یادماست را فراموش کنیم.

برای همین یاد امام زمان برای همه کسانی که انتظارش را می‌کشند ضروری می‌شود آن هم نه یک یاد آوری ساده به نام و نسب و مقام که مقصود ما تداعی آرمان بلند ایشان، آرامش‌بخشی حضورشان و گرفتن دست یاری‌شان در گرداب‌های روزمرگی است.

مثلا حسن محمودی در بخشی از این اثر می نویسد:

((آیة الله عبدالقائم شوشترى که مدتى امام جمعه شاهین شهر اصفهان بود، مى‌گفت که در مسجد مقدّس جمکران، نماز امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) ونماز تحیّت را خواندم، بعد در حیاط مسجد، زیر آسمان دو رکعت نماز استغاثه به صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه) را خواندم وبعد از نماز دعاى «سلام الله الکامل التام…» را زمزمه کردم وهمواره یاد مولاى عزیزم بودم. به منزل آمدم واستراحت کردم، در عالم رؤیا روى پلى کنار حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) حضرت بقیة الله الاعظم ـروحى فداه ـ را مشاهده کردم، حضرت رو به من کردند وبا انگشت به سینه من زدند وفرمودند: «یادم کردى یادت کردم».))