ادیان الهی سه مرحله را پشت سر می‌گذاردند، ابتدا تبلیغ و جذب، بعد تعلیم مبانی و تربیت، و سومین مرحله ایجاد حکومت عادله برای اجرای احکام الهی است. پیامبر عظیم الشأن اسلام بعد از انجام هر سه مرحله، و حس نیاز برای حراست از این دستاورد الهی، اوصیای بعد از خود را معرفی نمودند تا حافظان دین الهی باشند. قیام امام حسین علیه السلام نمونه عملی نگهبانی از دین الهی است. اما یکی از حساس ترین زمان های تاریخ پس از پیامبر، زمان امامت حضرت سجّاد علیه السلام است. جامعه ای که به اوج انحراف خود رسیده و به قصد قربت امام زمانشان را، فرزند رسول الله را به مقتل می‌برد و حکومت اموی سال های بعد خانه کعبه را تخریب می‌کند و در مدینه سه روز قتل و غارت و تجاوز می‌کند. امام سجّاد علیه السلام در چنین وضعی، دست به کار بزرگی میزنند و ابتدا مقابل انحرافات قیام می‌کنند اما قیامی از نوع تربیتی دوباره.

کتاب «حضرت سجّاد» به تبیین فضای حاکم بر جامعه و شیوه امامت حضرت، می‌پردازد.این کتاب گران سنگ را استاد محمدعلی جاودان به رشته تحریر درآورده اند.

در برشی از کتاب می‌خوانید:

 امام در برابر هر یک از این مشکلات راهبردی اساسی داشتند و برای حل آنها رفتار و عمل خاصی انجام داده اند. در هر یک از این مواضع امام با یک جهان روبه رو بوده و یک امپراطوری بزرگ و مقتدر را در مقابل خویش داشت و باید در این جهان تأثیر بگذارد و علی رغم قدرت دشمن بتواند آن را زیرورو کند. نخستین و اصلی ترین مسئله پیش روی امام، اسلام و بقای آن بود که یکی از سخت ترین دورانهای خود را میگذرانید. این وظیفه ای بود که همۀ امامان بدان مأمور بودند و هر کدام براساس شرایط دوران خود باید این وظیفه را به انجام میرساندند.