برای داشتن جامعۀ خوب، مهم‌تر از پرورش نیروهای متخصص و سخت‌کوش، پرورش درست بچه‌هایی است که برای زندگی آماده شده باشند. روش‌های تربیتی متنوعی که وجود دارند، باوجود تمام تفاوت‌های اساسی و پایه‌ای، بر سر یک موضوع اشتراک دارند و آن این است که آموزش و تربیت کودکان، هر روز باید بیش از پیش در اولویت قرار بگیرد. در کتاب «مهارت‌های تربیت کودک 2 تا 7 سال با رویکرد طیّب‌گزینی» با انتخاب این موضوع، دست روی مسائل اساسی تربیتی گذاشته؛ یعنی دوره‌ای که ریشه‌های شخصیت، جهان‌بینی و استعدادهای کودک شکل می‌گیرند. رویکرد نویسنده در طرح بایدها و نبایدهای یک تربیت سالم، نگرشی همه‌جانبه است؛ به شکلی که با نگاه از دریچۀ آموزه‌های اسلامی و پرورش فرزند طبق دستورات خداوند، به قوانین روان‌شناسی مدرن نیز پایبند مانده است. «فاطمه فیاض» به کمک «احمد اخوت»، کتابی جامع و کامل را تدوین کرده است که بیش از سی زیرعنوان مهم در فرآیند تربیت فرزند را ذکر می‌کند؛ از نحوۀ مواجهۀ کودک با مسئله‌ جنسیت، احترام به بزرگ‌ترها و اعتماد به نفس گرفته تا آموزش‌های روزمره مثل نظافت، اجازه گرفتن و مراقبت از سلامتی خود.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانیم:

«آنچه ما درباره تربیت دینی فکر می‌کنیم لزوماً چیزی نیست که باید به کودک در این سن آموزش داد. آموزش احکام، توحید، عبادت و شریعت مربوط به این سن نیست. مقدمه آموزش معارف و فهم آن، رابطه عاطفی خوب با پدر و مادر و مشاهده رفتارهای دینی است. در محیط طیّب بودن و در معرض دیدنی‌ها و شنیدنی‌های طیّب بودن؛ این‌ها همگی مقدمه خداشناسی و توحید هستند. اگر آموزش را زودتر از موعد شروع کنیم مانع از شکل‌گیری تفکر و احساس نیاز در کودک می‌شویم. نکته دوم اینکه باز نشدن مفاهیم انتزاعی به این معنا نیست که اصلاً از خدا و قرآن و... صحبتی نکنیم. اتفاقاً حفظ قرآن در این سنین در صورتی که همراه با میل و رغبت کودک باشد و کودک نسبت به آن کراهت نداشته باشد، بسیار عالی است و سبب انس کودک با قرآن و کلمات طیب می‌شود. ما درباره خدا و امام و... می‌توانیم با کودک صحبت کنیم ولی مسائل را متناسب با سطح درک و فهم کودک برایش توضیح می‌دهیم. مشاهده نماز خواندن والدین در تربیت دینی کودک بسیار مؤثر است و سبب انس او با نماز می‌شود.»