آقای عباسی ولدی، روحانی نویسنده‌ای هستند که همیشه در آثاری همچون «تا ساحل آرامش»،« حسینیه واژه‌ها»، «نیمه دیگرم» و «من دیگر ما»،

 با قلمی سرشار از احساسات، مهم‌ترین مسائل اعتقادی و تربیتی را به ما یادآوری کردند.

 مجموعه زیبای بهانه‌‌بودن هم یکی از همان آثار است که مثل تابلویی نقاشی، یک رابطه موثر ما با خالق بی‌همتا و اهل‌بیت را به تصویر می‌کشد.

و شاید بتوان این گروه از کتاب‌ها را مکمل معنوی دلنشینی برای نوشته‌های پیشین نیز به شمار آورد.

مثلا اگر دو جلد آغازین را پس از مجموعه «نیمه دیگرم» بخوانید

یا جلد های سوم تا ششم را «تا ساحل آرامش» ورق بزنید

آنگاه جلد های هفتم تا سیزدهم را برای درک بهتر «من دیگر ما» از دست ندهید، بیشتر این گروه دوست داشتنی واژه‌ها را درک کرده‌اید.

مثلا در جلد هشتم با نام«کویر سوخته ای که برای کودکم ساخته ام» به شکلی هوشمندانه راه‌های مختلف تربیت فرزند را بررسی می‌کند.

همه آن اشتباهات سمی که امیدوارم هنوز تجربیات شما نشده باشد.

برای همین در بخشی از نوشتار کتاب می‌خوانیم:

((ما خلوت بچه ها را با تو به هم زده ایم.

این است که تا کمی قد می کشند

از کوی تو کنار می کشند

اگر به دنبال کسانی هستی

که رشتۀ میان تو و بچه ها را پاره می کنند...))