آقای عباسی ولدی، روحانی نویسنده‌ای هستند که همیشه در آثاری همچون «تا ساحل آرامش»،« حسینیه واژه‌ها»، «نیمه دیگرم» و «من دیگر ما»،

 با قلمی سرشار از احساسات، مهم‌ترین مسائل اعتقادی و تربیتی را به ما یادآوری کردند.

 مجموعه زیبای بهانه‌‌بودن هم یکی از همان آثار است که مثل تابلویی نقاشی، یک رابطه موثر ما با خالق بی‌همتا و اهل‌بیت را به تصویر می‌کشد.

و شاید بتوان این گروه از کتاب‌ها را مکمل معنوی دلنشینی برای نوشته‌های پیشین نیز به شمار آورد.

مثلا اگر دو جلد آغازین را پس از مجموعه «نیمه دیگرم» بخوانید

یا جلد های سوم تا ششم را «تا ساحل آرامش» ورق بزنید

آنگاه جلد های هفتم تا سیزدهم را برای درک بهتر «من دیگر ما» از دست ندهید، بیشتر این گروه دوست داشتنی واژه‌ها را درک کرده‌اید.

مثلا در جلد دهم با نام« بازی، چه محراب خوبی است برای عبادت» ساده‌ترین و در عین حال کلیدی‌ترین ابزار پرورش را معرفی می‌کند. 

چگونه بازی کنیم که ارتباطمان با فرزندمان قوی شود؟

اصلا ما را چه به بازی با بچه؟ 

در بخشی از کتاب نوشته شده:

((بچه‌ها نعمت خدا هستند برای ما تا بهانه‌ای داشته باشیم برای زدودن سکون از زندگی. «بازی» چه محراب خوبی است برای این عبادت!))