کتاب «بساز نفروش‌ها» اولین مجلد از مجموعه روایت پیشرفت است که به مرور تلاش‌ها و افتخارآفرینی‌های علی حمامی در دفاع مقدس می‌پردازد. او جوانی مشهدی بود که از همان دوران دبیرستان به کارهای فنی و تعمیر ماشین آلات صنعتی و خانگی علاقه داشت. در ایام جوانی توانست با استعداد و تلاش شخصی در مغازه کابینت سازی برادرانش چندین دستگاه ماشین لباسشویی خوب بسازد. روحیه بسیجی و دینداری که در خانواده حاکم است سبب می‌شود پس از پیروزی انقلاب با مسجد و بسیج در ارتباط باشد و سپس به جبهه جنگ اعزام شود. توانایی‌های این جوان در تولید و تعمیر دستگاه‌ها باعث می‌شود در بدو ورود به یک تعمیرکار تانک تبدیل شود و با دست خالی کارهای مهمی را انجام دهد. پس از آن برای خمپاره اندازهای کشور پلاتینگ برد و کالیبرسنج ساخت که از نمونه‌های وارداتی بهتر عمل می‌کردند. همچنین این رزمنده جهادی برای عملیات‌های آبی خاکی ایران در هور قایق طراحی و تولید کردند. این کتاب به خاطرات پس از جنگ ایشان نیز می‌پردازد و فعالیت‌هایی که در زمینه تولید تسلیحات نظامی داشته‌اند را برشمرده است.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

وسایل هدایت آتشی که ساخته بودیم بین نیروهای سپاه توزیع شده بود. روی وسایل، آرم سپاه را حک کرده بودیم. رزمنده‌ها با دیدن آرم سپاه می‌فهمیدند کشورمان تولید کننده ابزار نظامی شده است؛ برای همین، حسابی روحیه می‌گرفتند. آقای تهرانی معتقد بود باید پیش از این که به فکر صادرات وسایل هدایت آتش باشیم، نیروهای سپاه به طور کامل به این وسایل تجهیز شده باشند. ارتش از قدیم مقداری وسایل هدایت آتش داشت؛ بنابراین اولویت با سپاه بود. کم کم آوازه پلاتینگ بردهای ایرانی به ارتش رسید. آن‌ها از آقای تهرانی درخواست کرده بودند که جلسه‌ای بگذارد تا وسایلی را که ساخته بودیم از نزدیک ببینند و کیفیت و کارایی آن‌ها را بررسی کنند. آقای تهرانی، من و محمود مشکی و حسن را به عنوان نماینده و مسئول ساخت وسایل هدایت آتش به آن‌ها معرفی کرد. اولین جلسه ما با ارتش در ستاد کل نیروهای مسلح با آقای چمران برگزار شد. آقای چمران آن زمان رئیس بنیاد حفظ آثار و ارزش‌های ستاد کل بود. چمران بیشتر از آن که کیفیت وسایل هدایت آتش مورد توجهش قرار بگیرد، از سرعت عمل سپاه شگفت زده شده بود. خودش نظامی بود و می‌دانست ساخت تجهیزات نظامی آن هم در شرایطی که ما همه جانبه در تحریم بودیم و دسترسی به مواد اولیه نداشتیم کار بسیار سختی بود. می‌گفت: «شما تو این مدت کم کی به فکر تولید افتادین و چطوری به این سرعت تونستین وسایل رو با این کیفیت بسازین؟! کی تحقیق کردین کی نمونه سازی؟»