کتاب «بانوان شیعه» نوشته سعیده رحیمی اثری بدیع و مبتکرانه در حوزه نقش و جایگاه زنان در تاریخ شیعه است. تصورات غلط و نگاه‌های تحریف شده از دین این پیام را به مردم عصر حاضر مخابره می‌کند که اسلام دینی مردسالار و تضییع کننده حقوق بانوان است. احکام و قواعد به نحوی چیده شده‌اند که همواره به نفع مردان است و مشکلاتی که در طی قرون متمادی بر سر زنان آمده به خاطر حکمفرمایی دین اسلام بر جامعه بوده است. با این حال اگر با نگاه واقع گرایانه به حوادث صدر اسلام و سیره اهل بیت عصمت و طهارت نظر شود درخواهیم یافت اتفاقا رفتاری که با زنان می‌شده برخوردی بسیار متمدنانه بوده و در آن سال‌ها که هنوز رگه‌های عصبیت جاهلانه و مردسالاری در میان اعراب جریان داشته شیوه رفتار امامان بسیار متفاوت با جامعه خود بوده است. آن‌ها برای هر بانو و کنیزی که استعداد علمی و دینی داشت فضایی فراهم می‌کردند تا بتواند تحصیل کند و ایشان را به شبکه وکالت علمی و فقهی خود اضافه می‌نمودند همچنین پس از امام صادق (علیه السلام) بانوانی بسیاری بودند که از ائمه به شکل مستقیم و غیرمستقیم حدیث نقل می‌کردند و حتی در بعضی مواقع امین اهل بیت برای انتقال پیام های سیاسی و ولایی بوده‌اند.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

نکته بسیار مهم توجه به جایگاه و شأن روایتگری است. فردی که نامش با عنوان «راوی» در کتاب‌های روایی ثبت می‌شود یا در سلسله راویان یک روایت ذکر می‌گردد. این طور نیست که فقط کلامی را بازگو کرده و ناقل پیامی از امام معصوم است بلکه منزلتی است به معنای اهل علم تفقه بودن. بنابراین اگر برای مثال می‌گوییم دختران موسی بن جعفر از محدثات زمان خود بوده‌اند، یعنی آن بانوان عالمه‌اند و اهل تفقه در دین گزارش‌های تاریخی درباره اشراف حضرت معصومه بر فقه شیعه صراحت دارد؛ چرا که این بانو سؤالات شیعیان را در غیاب پدر به راحتی پاسخ می‌دهد و پدر به پاسخ‌های او لبخند می‌زند و «فداها أبوها» می‌گوید. اهمیت این مطلب به قدری است که در قرون بعدی اسلام اصطلاح اجازه روایت شکل گرفت و فرد اجازه گرفته مجاز بود احادیث اجازه دهنده را خواه مکتوب و خواه مسموع برای دیگران روایت کند.