کتاب ایام تحصیل اثر علی گنجی، روایتی از دوران طلبگی سید موسی صدر است که نشرموسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر انتشار داده است.

کتاب به بررسی زندگی و دوران طلبگی امام موسی صدر در بستر تحولات تاریخی، اجتماعی و حوزوی می‌پردازد. **فصل اول** به پیشینه خانوادگی و تأثیرات مستقیم و غیرمستقیم اجداد او (مانند سید صدرالدین موسوی عاملی، سید اسماعیل صدر و سید صدرالدین صدر) بر شخصیت و مسیر فکری او اختصاص دارد. **فصل دوم** زندگی تحصیلی او از ۱۳۲۰ تا مهاجرتش به لبنان در ۱۳۳۸ را در قالب ۱۹ بخش وقایع‌نگارانه شرح می‌دهد.

کتاب سه پارادایم تأثیرگذار بر امام موسی صدر را معرفی می‌کند:  
1. پارادایم فقهی و سیاسی: تمرکز بر تثبیت فقه و تعامل با سیاست.  
2. پارادایم تمدنی: تلاش حوزه برای اثبات برتری فکری شیعه.  
3. پارادایم گفت‌وگو محور: که فعالیت‌های انسان‌محور امام در لبنان را برجسته می‌کند.  

این کتاب، برگرفته از یک پژوهش در مؤسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر است و هدف آن ارائه یک روایت روشمند برای شناخت بهتر تعامل امام موسی صدر با نهاد حوزه و تحولات فکری دوره خود است.

کتاب ایام تحصیل را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب مناسب علاقه‌مندان به شناخت شخصیت و اندیشه امام موسی صدر، پژوهشگران تاریخ حوزه‌های علمیه، و محققان تحولات دینی و اجتماعی شیعه است. همچنین برای دانشجویان علوم اسلامی، محافل فرهنگی، و علاقه‌مندان به گفتمان‌های انسان‌محور و گفت‌وگو بسیار مفید است.

در برشی از کتاب ایام تحصیل می‌خوانیم:

سید موسی با وجود علاقه و آگاهی درباره مسائل سیاسی، اما شاید به دلیل جایگاه پدرش غالباً از اقدامات و فعالیت های سیاسی و جناحی پرهیز میکرد با این حال اواخر تیر ۱۳۲۹ به تهران رفت و در نماز عید فطر آقای کاشانی که جنبه سیاسی پررنگی داشت شرکت کرد. حدود دو ماه بعد در شهریور، وارد دانشگاه تهران شد که مصادف با اعتراضات گسترده سیاسی علیه دولت و جریان ملی شدن نفت بود آقای ابراهیم یزدی درباره حضور سید موسی در این جریان ها گفته بود: آقای صدر دوره ای را در دوران دکتر مصدق در دانشگاه تهران دانشجو بودند. ایشان بعد از آنکه درس های حوزه را جلو برده بودند به دانشگاه گاه تهران آمدند تا درس بخوانند و از همان زمان اغلب در محافل ما حضور پیدا میکردند. من این را جاهای دیگر هم گفته ام گفته ام که در دوره دکتر مصدق و مبارزات ملی چند نفری معدود از قم با ما در تماس بودند. آقای صدر بودند، مرحوم بهشتی بود و سید هادی خسروشاهی.»