حقیقت این است که سینمای هرکشور، جایی برای به تصویر کشیدن آرمان‌های همان کشور است، اما چرا سینمای ایران در انخصار جریان‌های خاص خارجی و داخلی به قاب اختصاصی آنها تبدیل شده؟

چرا پس از سالها آرزوی به صحنه بردن عقاید انقلابی مان، از مقابل دوربین کنار رفته‌ایم؟

و سینمای امروز با چشمان کدام گروه به جامعه نگاه می‌کند و صدای چه کسانی را به مردم می‌رساند؟

اگر برای شما نیز این سوالات مطرح شده‌است به کتاب «ما و سینما» با قلم بیژن مومیوند سر بزنید.