یکی از اصول دین مکتب شیعه امامت است که سبب تمایز آنان از دیگر مذاهب اسلامی می شود. شیعیان با باور به اینکه پیامبر اکرم (ص) برای ادامه حکومت اسلامی و تداوم دین در بطن جامعه جانشینانی انتخاب نموده است که اولین نفر آنان امام علی (ع) بود و پس از او یازده نفر از فرزندانش هستند که زعامت دین و جامعه را برعهده خواهند گرفت. گرچه این برنامه الهی که در قرآن نیز به ابلاغ آن دستور داده شده به دست معاندان و نااهلان با مشکل مواجه شد و اکنون شیعیان در انتظار دوازدهمین امام خود هستند تا سرانجام آن حکومت الهی را محقق گرداند با این حال بسیاری از معارف و چارچوب های این حکومت در همان زمان خانه نشینی ائمه تبیین شده است.

امامت را از دو منظر می توان مورد بررسی قرار داد. از یک سو وظیفه ای که مردم نسبت به امام زمان خود دارند و نقشی که امام در کیفیت هستی و وجود آنان بازی می کند و نحوه ولایتی تکوینی که بر زندگی ایشان دارد. منظر دوم از سمت امام است و کیفیت هدایت و راهبری جامعه که همان ولایت تشریعی نام دارد و مخصوص آنان است که پذیرای اسلام و راه حق شده باشند. کتاب «امامت (طرح حکومتی شیعه)» مشتمل بر سه فصل است که دو فصل ابتدایی آن از مکتوبات دهه شصت ایشان است و تلاش داشته با تعریف حکومت اسلامی مشخصات رهبر این جامعه را نیز تبیین نماید و نشان دهد در مبنای شیعه امام چه نقشی را ایفا می کند. فصل سوم نیز تاریخ تحلیلی اتفاقات پس از ارتحال حضرت رسول (ص) و مشکلاتی است که مانع رسیدن حضرت علی (ع) به زعامت جامعه شد.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

این اشتباه است که اسلام را از حکومت جدا کنیم و یا حکومت اسلام را جزء زایدی بی‌انگاریم چون اسلام همان طور که شرح دادیم باید در سه مرحله به کمک انسان می‌شتافت و او را از سنگلاخ نجات می‌داد و یکی از آن سنگلاخ‌ها سنگلاخ حکومت بود. این همه احکام و نظام‌های جزایی و قضایی و حقوقی و مالیاتی و این همه توجه به تأمین بودجه و تعدیل ،ثروت از حکومت جدا نیست.