مردم در قیامت بر اساس پیروی از رهبران دنیایی‌شان گروه بندی می‌شوند؛ پیروان امام حق به عنوان اصحاب یمین نجات پیدا می‌کنند و پیروان امام باطل جهنمی خواهند شد. از طرف دیگر بر اساس روایات گروهی در قیامت از آب کوثر می‌نوشند و گروهی از نوشیدن آن منع می‌شوند. مشهورترین نظریه بین مفسرین در مورد کوثر عبارت از خیر کثیر است. عطایی که خداوند بر پیامبراکرم منت می‌گذارد یک عطای خاص نیست؛ بلکه مطلق عطایای خداوند به ایشان است؛ بنابراین آنچه از خیر و عطای الهی در عالم وجود از خداوند صادر شده است، به طور کامل به پیامبراکرم تحویل داده شده است. آیه شریفه «إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَر» در مقام امتنان خداوند بر عطایای خود بر پیامبراکرم است. با توجه به اینکه خداوند در این آیه عطایش را با تأکید مطرح می‌کند؛ لذا این عطا باید متناسب با خدا باشد تا اینکه آن را به رخ بکشد و چون خداوند بی‌نهایت است بنابراین عطای او هم باید در مرز بی‌نهایت باشد؛ بنابراین روشن می‌شود که این عطیه الهیه که از آن به کوثریا حوض تعبیر می‌شود، تمام مقامات معنویه را در بر دارد ظهور این عطیه الهیه در قیامت به شکل نهری است که آب آن از عسل شیرین‌تر و از شیر سفیدتر است.

در ادامه برشی از کتاب «کوثر و جایگاه شیعه و محب» را می‌خوانید:

کسی گناه کبیره مرتکب شد باید از این خطایش توبه کند و توبه‌اش هم باید مورد پذیرش قرار بگیرد. حال اگر توبه‌اش قبول نشد، روز قیامت مورد شفاعت قرار می‌گیرد به شرط اینکه پشیمان باشد؛ وگرنه شفاعت شامل حال او نخواهد شد. پشیمان نشدن به معنای این است که بد نکردم. در این صورت شفاعت معنا ندارد و اصلاً اشکال عقلی پیدا می‌شود. شفاعت برای کسی است که گناه کبیره کرده باشد و اگر کبائر نکرده بود، بر طبق آیه همین باعث می‌شود از صغیره‌ها سؤال نکنند. البته در صورتی که اصرار بر صغیره نداشته باشد؛ زیرا اگر بر صغیره اصرار شود کبیره می شود. گناه صغیره کرد و پشیمان شد؛ والا خیال نکند چون گناه صغیره است، می‌تواند تکرار کند. دفعه اول نه؛ ولی بار دوم کبیره می‌شود.