زمینه تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به پیش از پیروزی انقلاب بر می‌گردد. زمانی که امام خمینی در تبعید به سر می‌بردند، در آستانه پیروزی انقلاب (نیمه دوم سال ۱۳۵۷) دستورات لازم جهت تهیه و تدوین پیش نویس قانون اساسی از سوی آن رهبر حکیم و دوراندیش صادر شد و عده‌ای مأمور این کار مهم شدند. بعد از پیروزی انقلاب حضرت امام پس از ورود به میهن (۱۲ بهمن ماه ۱۳۵۷) در اولین سخنرانی خود از تشکیل «مجلس مؤسسان» سخن به میان آوردند.

سرانجام، مجلس بررسی نهایی قانون اساسی (یعنی مجلس خبرگان قانون اساسی) با هفتاد و دو نماینده از سراسر کشور در ۲۸ مرداد ماه سال ۱۳۵۸ با پیام امام خمینی رسما آغاز به کار کرد. مجلس خبرگان اول با حضور ده‌ها مجتهد مسلّم، شخصیت‌های مذهبی و سیاسی و نیز تعداد قابل توجهی از متخصصین علوم مختلف کار بررسی قانون اساسی را آغاز کرد.

پس از پایان کار مجلس خبرگان، متن نهایی قانون اساسی باید به رأی مردم گذاشته می‌شد تا ملت نظر خود را درباره قانون اساسی اعلام کند. به همین دلیل شورای انقلاب، وزارت کشور را مأمور برگزاری همه پرسی نمود. ملّت ایران با حضور کم نظیر خود در همه پرسی روز یازدهم و دوازدهم آذر ماه ۱۳۵۸ با 5/99% آراء به قانون اساسی مصوب مجلس خبرگان رأی مثبت داد.